Met bus en boot

Het ontbijt in de B&B in Bosa is zeer uitgebreid. Helaas zit er geen eitje bij. Daar heb ik trek in. Het is al meer dan een maand geleden dat ik er eentje heb gegeten. Ik raak in gesprek met de uitbater. Hij blijkt een fanatieke fietser te zijn. Als hij hoort van mijn plan om naar Alghero en daarna naar Porto Torres te fietsen, raadt hij me dat beslist af. De weg is prachtig. Hij gaat helemaal langs de kust. Alleen zit je het ene moment bijna op zeeniveau en direct daarna zit je heel erg hoog. Die weg is volgens hem niet te fietsen. Zeker niet met bagage. Bovendien is het heel druk met autoverkeer.
Hij adviseert me om de bus te nemen. Kan dat dan met de fiets? Geen enkel probleem. In het centrum van de stad is het busstation. Ik ernaartoe. Natuurlijk rij ik een beetje verkeerd, maar geen probleem. Bosa is heel mooi.
Het busstation is niet meer dan een bushalte. Zit ik wel goed? Ik vraag het aan een jongen met rastahaar. Het klopt. Dit is het station. Tegelijk komen andere mensen eraan die ook op de bus wachten. Zij bevestigen dat ik op de goede plek sta en dat ik op het eindpunt van deze bus In Alghero kan overstappen op de bus naar Porto Torres. In de kroeg aan de andere kant van de weg kan ik een kaartje halen. Dat is goedkoper dan op de bus. Maar de bus kan ieder moment komen. Best wel een beetje spannend. Hoe moet mijn fiets in godsnaam op de bus.
De bus komt eraan. Als de deur opengaat staan er gelijk vijf mensen om de chauffeur om te zeggen dat ik met de fiets ook meemoet. Aan de zijkant van de bus gaan grote kleppen omhoog. Ik leg mijn bagagetassen en de fiets erin. Zo gepiept. 
Onderweg naar Alghero wordt ik steeds blijer dat ik de bus heb gepakt. Wat een prachtige weg. En wat onbegaanbaar voor me. De uitzichten zijn betoverend. Ik heb dan ook het nodige gefilmd.
Eenmaal op het eindpunt in Alghero aangekomen, haal ik mijn fiets en de bagage uit de bus. De chauffeur komt naar me toe. Hij maakt me duidelijk dat ik verderop bij bushalte vijf moet zijn. Over ongeveer een uur komt die bus volgens hem.
Een uur wachten duurt lang. Maar uiteindelijk arriveert de bus. Ook nu gaan de zijkleppen open zodat ik mijn bagage en fiets in de buik van de bus kan stoppen. Alleen dat lukt niet. De bagageruimte van deze bus is te klein. De buschauffeur ziet dat ook. Geen probleem, we zetten de fiets gewoon in de bus tussen de banken. Hij doet de deur open en helpt me met de fiets naar boven te hijsen. Gelijk komt er hulp van een stuk of drie Afrikanen en in no time staat mijn fiets in de bus. Weer geen probleem. Ook de rit naar Porto Torres is weer schitteren, behalve het laatste stukje. Dat gaat door een groot industriegebied. 
De eindhalte is in de haven. Ik vraag de chauffeur aar ik een kaartje voor de boot kan kopen. Hij weet het me uit te leggen; het is bij Offizina Maritima. Ik ga er gelijk naar toe. In het betreffende gebouw zijn verschillende maatschappijen gevestigd. Echter alles is gesloten. Het is nu half twee en om vijf uur gaan de kantoortjes pas open. 
Mijn bedoeling was om met de boot naar Marseille te gaan. Ik kom er achter dat die slechts eenmaal per week vaart. Op de donderdag. En vandaag is het vrijdag. Wel gaat er morgen een boot naar Toulon. Die gaat ’s morgens al aardig vroeg. Ook kom ik erachter dat de dichtsbijzijndste camping twee uur fietsen is. Gelukkig weet ik een razendleuke B&B te scoren. Op vijf minuten van de haven. Ideaal.

Zaterdagmorgen ga ik om kwart over acht aan boord. Het is een groot schip met 10 etages (dekken). Nadat ik mijn fiets in de buik van deze zeereis heb geparkeerd, duurt het nog wel een poosje voordat we vertrekken. Vanaf de boot is er een mooi uitzicht op Porto Torres. 
Ja, eindelijk komt het schip in beweging. Langzaam verlaten we de haven en gaan we richting Toulon. De overtocht duurt zeven uur. Lange uren. Ik verveel me enorm.  Wat is dit saai en wat duurt het lang voordat we in Frankrijk aankomen.

Eenmaal in Toulon gearriveerd ga ik op zoek naar een camping. Ik moet door de hele stad. Wat is dit afgrijslijk druk. Het is absoluut geen pretje om hier te moeten fietsen. Het erge is dat mijn navigatie ook steeds van slag is. Zo word ik een lange weg in gestuurd en niet veel later geeft-ie aan dat ik terug moet. Het gebeurt verschillende malen. Uiteindelijk kom ik wel op de plaats van bestemming aan. Helaas bestaat deze camping niet meer. Niet getreurd. Er zijn gelukkig nog meer campings. De volgende die ik een stuk later weet te bereiken is een camping uitsluitend voor mobil homes. Er is geen mogelijkheid voor tentjes. Dan maar weer naar een andere. 
Rond negen uur kom ik aan op een leuke camping in Hyeres. Uitgeblust zet ik hier mijn tentje op. Vlug onder de douche en slapen.

De volgende morgen maak ik kennis met Axel Fischer. Een Duitser die alleen op pad is. Hij is hier al een week en heeft de omgeving al goed verkend. Hij weet een prachtige wandeling die op een mooi strandje eindigt. Of ik zijn heb om mee te gaan. Altijd leuk.
De wandeling is schitterend. Ik heb er ook prachtige filmbeelden van geschoten. Niet op het strandje, want het is een naaktstrand. Filmen wordt door de aanwezigen waarschijnlijk niet op prijs gesteld. Na een paar keer heerlijk in het water te hebben afgekoeld gaan we dezelfde weg weer terug. Op de camping eten we samen nog wat in de kantine. Het was een hele leuke dag. Ik maak het niet te laat want morgen wacht mij een pittige fietstocht.

Het lukt me om vroeg op pad te gaan. En dat is maar goed ook. Ik moet namelijk weer heel Toulon door. Het is trouwens verschrikkelijk heet. Ook nu weer wat rare geintjes van de navigatie, maar het lukt uiteindelijk toch om Toulon te verlaten. Nu wordt het weer leuk. Wel behoorlijk klimmen, maar ik zit nu echt in de Provence. Om precies te zijn de Var. Rondom wijngaarden. Het is mooi groen en het ruikt heerlijk. Ik kom door heerlijke dorpjes met platanen. Hier gaat mijn hart toch wel van open. 
Ondanks dat ik veel oponthoud heb gehad in Toulon, weet ik toch om half zeven een hele leuke camping te vinden waar ik heel gastvrij word ontvangen. Het plaatsje waar de camping onder valt is (hou je vast) Saint-Maximin-la- Sainte-Beaume. Toch nog vandaag 79 kilometer gefietst.Onder de omstandigheden van vandaag is dat niet gek.