Met volle bidons op pad

Het eerste waar ik aan denk als ik wakker wordt is: bidons vullen. De etappe van vandaag is namelijk 75 kilometer. Dat is niet zo verschrikkelijk lang. Er wordt echter 33 graden verwacht en dat is dan gemeten in de schaduw. Verder staan mij nog de nodige beklimmingen te wachten.
De etappe van vandaag gaat weer naar het zuiden. Het gaat van Arbatax waar ik nu zit naar Porto Corallo ter hoogte van Villaputzu.
Gisteren heb ik na het festival de kaart van Sardinië nog eens goed bekeken. Ik had aanvankelijk het idee om recht door het binnenland van het eiland van de oost- naar de westkust te fietsen. Dat lijkt me prachtig. Het is een kleine 200 kilometer. Onderweg kom ik geen campings tegen, dus moet ik voor het overnachten andere oplossingen vinden. Ook kom ik onderweg nauwelijks dorpjes of stadjes tegen om inkopen te doen. Wat ik wel tegenkom zijn hoge, steile bergen. Ik ben gestopt met het tellen van bergen boven de 1200 meter. Als ik op dit traject een daggemiddelde van 50 kilometer haal, mag dat een godswonder worden genoemd.
Ja zeg, het is wel vakantie hoor. Daarom zoek ik een gemakkelijke route. Die is wel ruim 100 kilometer langer. Ik moet dan eerst verder naar het zuiden, dan naar Cagliari en daarvandaan een te behappen etappe door het binnenland naar Oristano. Het zou me trouwens niet verbazen als dit laatste stuk twee etappes gaan worden. Dat is dus het plan. Maar eerst dan de eerste etappe naar Porto Corallo.

Het plan was om vroeg van deze onaangename camping te vertrekken. Een paar minuten voor 11 sta ik af te rekenen bij de receptie. Niet vroeg dus, maar wel met volle bidons! 
Weer niet vroeg. Maar ik geef niet op. Bij de volgende camping doe ik een nieuwe poging. Of het inderdaad gaat lukken, weet ik nog niet. De intentie is er wel. En dat is in ieder geval wat.

Ik rij fier bij de camping weg. Mijn navigatie stuurt me door allerlei straatjes tot ik Arbatax verlaat. Daar word ik de autoweg op gedirigeerd. Het aantal auto’s valt hier nog wel mee. Ze rijden echter heel erg hard.
De eerste 6 a 7 kilometer gaat deze weg omhoog. Het is nog net te doen zonder bergverzet. Hard gaat het natuurlijk niet want de stijging is pittig. Ik moet volhouden om door te fietsen. Als ik eenmaal stilsta is het moeilijk om weer op een behoorlijke manier op gang te komen.
Er zitten 5 a 6 tunnels in deze weg. Bij die tunnels is het wat vlakker. Dat is wel lekker want dan kan ik er met een grotere snelheid doorheen. Des te eerder ben ik er weer uit. Ik ben niet zo’n held in tunnels. Er zit een tunnel van 1400 meter tussen. Ik ga er zo hard mogelijk doorheen. Kapot ben ik als ik eruit kom. Op de vluchtstrook, direct na de tunnel, kan ik even stoppen om op adem te komen. Ook hier is het nog aardig vlak. Zodra het kan rij ik weer verder.
Op het moment dat ik denk dat er geen eind aan deze autoweg komt, moet ik afslaan en kom op een heerlijke smalle landweg. Er is bijna geen autoverkeer. Eindelijk kan ik van het landschap genieten.
Er komen steeds meer kleine wijngaarden in beeld. Die had ik nog niet eerder gezien. Ik wist trouwens wel dat er aardig wat wijn op dit eiland wordt gemaakt. Dit is kennelijk het wijngebied.

Het is erg warm. Dat betekent automatisch veel water drinken. Ik heb drie bidons bij me, maar het eind van de watervoorraad komt in zicht. Sinds mijn vertrek ben ik vandaag nog niet door een dorp of stad gekomen. Volgens de kaart is het eerste stadje dat ik straks tegenkom Bari.
Bari is een echt Sardisch stadje met een lange hoofdstraat waar links en rechts allemaal barretjes zijn. Voordat ik een winkel tegenkom, tref ik een watertappunt. Mijn zorgen zijn gelijk voorbij.
Ook na Bari is het een groot wijnbouwgebied. Waar je ook kijkt, alleen maar kleine wijngaardjes.

Het is de hele dag al erg warm. Inmiddels is het bewolkt. De temperatuur is nog steeds zo hoog. Het is drukkend. Mijn smalle fietsweggetje gaat steeds steiler omhoog. Dat wordt lopen. Ach, het is eigenlijk ook wel een mooi moment om een banaantje te eten. Dat geeft weer energie.
Wat voel ik daar? Het begint te regenen. Grote druppels komen naar beneden. Dat is even lekker. Laat maar komen. Ik heb er wel zin in. Helaas blijft het bij die paar druppels.

Ik blijf nog heel wat kilometers op dit mooie smalle weggetje totdat ik door mijn navigatie weer een autoweg word opgestuurd. Dit geintje duurt zo’n 10 kilometer en trakteert mij op veel autoverkeer. Gelukkig kom ik daarna weer op een een mooie weg die mij naar de camping in Porto Corallo brengt.
Dit is overigens een camping naar mijn hart. Er worden huisjes verhuurd, er staan wat caravans en er is een heel groot met bomen begroeid stuk waar ik mijn tentje opzet. Ik ben de enige tentkampeerder en heb de beschikking over een schitterend uit natuursteen opgetrokken sanitairgebouw dat helemaal in de omgeving opgaat.
Er is een winkeltje bij waar ze louter producten van Sardinië verkopen tegen normale prijzen. Ook is er een bar en een pizzeria.
Het is doodstil op de camping. Je hoort alleen de vogels. Het lijkt of ik gewoon in de natuur sta.
Ik blijf hier nog even. Dan kan ik ook de was doen. Dat is hoognodig want het stink zo onderhand tegen de klippen op.