Fietsen en wandelen 2016 - dag 15

Vandaag ga ik een dagje Scherwiller doen. Compleet met een op de camping gekochte fles Riesling met gouden medaille. Voor alle duidelijkheid: deze medaille is niet uitgereikt, noch erkend door fietsen en wandelen 2016. Dus of-ie echt lekker is, moet nog blijken.Zodra ik hem geproefd heb, laat ik het weten. Eerst moet ik boodschappen doen. Maar waar? De campingeigenaresse legt uit dat ik de achteruitgang moet nemen en dan rechts, links, nog een keer links en dan de derde rechts. Of zoiets. Ik kan de achteruitgang al niet eens vinden, dus dit gaat een onmogelijke expeditie worden. De redding is echter nabij. Ik vraag aan een Engels stel dat voor de caravan zit, hij 62 en zij 72, waar de achteruitgang is, want ik wil boodschappen doen. No probleem. Het stel komt hier al 15 jaar elk jaar een maand. Die hoef je niets meer wijs te maken. Ze weten alles. Ook misschien wel waar ik een kabeltje kan kopen. Weet je wat, zegt de man in accentloos Engels, ik loop wel even met je mee. Hij gaat me voor. Eerst een stukje door de aangrenzende wijngaard, dan een stukje erlangs en hop, je staat ergens in een straatje van Scherwiller. De Engelsman geeft me een rondleiding. Het is een echt Vogezenstadje met de mooiste vakwerkhuizen. Er doorheen loopt een snelstromende beek. Het heeft rechte kanten die opgemetseld zijn uit natuursteen. Overal bloemen. Ik heb trouwens in de meeste dorpen en stadjes in de Vogezen zulke beken gezien. Wellicht hebben die vroeger dienst gedaan als riolering. Nu is het met de kleine brugjes eroverheen een prachtig element in het dorpsgezicht.

De Engelsman maakt me attent op twee huizen waar op de nok van het dak een lege wijnfles staat. Dat is hier traditie, zegt-ie. Het betekent dat een stel hier de eerste huwelijksnacht heeft doorgebracht. Aan de linkerzijde wijst hij me op het oudste huis van Scherwiller. Ook vertelt hij me dat Scherwiller de hoofdstad van de Riesling is. Dat wist ik al van de campingeigenaresse, maar ik reageer met 'very interesting' wat hem aanmoedigt om met nog meer interessante details te komen. Voordat die echter tot me doordringen zie ik de winkel voor de boodschappen waar ik naar binnen wordt gezogen. Hier koop ik onder andere een stukje Munster-kaas voor bij de Riesling met de dubieuze gouden medaille. Juist dit stukje Munster doet mij vandaag het licht zien.

De Engelsman begeleidt me naar een winkel waar wellicht een kabeltje gekocht kan worden. Het is een winkel voor huishoudelijke apparaten, maar je weet maar nooit. De winkel is nog gesloten. Ze houden een riante middagpauze van 12 tot 15 uur. Da's geen half werk. Het is nu net twee uur geweest, dus ik ga vanmiddag nog wel een keer langs. Tevergeefs blijkt, want ze doen niet aan kabeltjes. 

Voor de tweede keer terug op de camping vind ik het hoog tijd voor wijn en kaas. Ik haal de Munster uit de verpakking. Wat een meur. Automatisch denk ik dat als je dit kaasje nog een paar dagen laat rijpen op een warme plaats, het geurtechnisch heel dicht in de buurt van mijn kleding komt. En ineens zie ik het licht. Uitstellen kan niet meer. Ik ga aan de slag. Al mijn kleding was ik op de hand. Bij gebrek aan zeeppoeder doe ik het met shampoo. Veel werk, maar het resultaat mag er zijn. Bovendien is het goed drogend weer. Eigenlijk heeft een mens niet veel nodig om zich gelukkig te voelen, denk ik bij mezelf als ik naar het druipende wasgoed kijk. Nou ja, misschien een wijntje erbij. Die heb ik. En eerlijk gezegd smaakt-ie geweldig. Maar goed voor een gouden medaille? Mwah...

In de loop van de avond begint het weer te onweren. Tijd om naar bed te gaan. Het gaat me toch tekeer. Het water komt met bakken naar beneden. Het dondert en bliksemt of het een lieve lust is. Ik val gewoon in slaap. Midden in de nacht word ik wakker door een druppel in mijn gezicht. Nee hè, ik  krijg toch geen lekkage? Later volgt nog een spetje en dat was het dan. Het houdt me wel even uit de slaap. Een beter excuus om morgen uit te slapen is er niet.