Fietsen en wandelen 2016 - dag 28

Vandaag vertrek ik toch maar van dit hemelse bergweitje. De eigenaresse van de camping vraagt waar ik naar toe ga. Taninges. Dat is niet ver, wel heel zwaar, vindt ze. Daarop volgt een lange Pffff terwijl ze hoofdschuddend bij me wegloopt. Vooral dat laatste stelt me niet helemaal gerust. Voor alle zekerheid kijk ik nog maar eens op mijn gps. Daar staat namelijk ook het hoogteprofiel van de komende rit op. Oei, dat is slikken. Terug kan ik niet meer. Nou ja, als het moet wordt het lopen. Geen aantrekkelijk vooruitzicht op de drukke D907. Alternatieve wegen zijn er echter niet. Ik zie wel waar het schip strandt.

Na de afdaling over het smalle weggetje vanaf de camping ga ik linksaf de D907 op. Het is gelijk klimmen geblazen. Het lijkt wel of er minder autoverkeer is. Misschien lijkt het alleen maar zo. Ik word wel regelmatig bijna gesandwicht tussen vrachtwagens en het lage muurtje langs de weg. De hele weg tot Taninges hou ik dat muurtje aan de rechterkant. Ik voel me er niet echt prettig bij.

Vanmorgen heb ik een half stokbroodje met kaas gegeten. Is eigenlijk te weinig brandstof. Het komt dus goed uit dat ik in het eerste de beste dorpje een bakker tegenkom die ook nog eens open is. Ik bestel daar een vlan, een heerlijk stuk gebak waar heel veel suiker en banketbakkersroom in verwerkt is. Aan een van de twee tafeltjes die voor de bakkerij staan eet ik hem op. Dat geeft energie. Dat voel ik al meteen opkomen. Direct na de laatste hap spring ik weer op de fiets. Het lijkt wel of ik gedrogeerd ben. Ik ga als een speer ondanks dat de weg serieus omhoog blijft gaan. Verderop zie ik een paar besneeuwde bergtoppen. Tegen de strakblauwe hemel is dat extra mooi. Hoe langer ik rij, hoe meer besneeuwde toppen. In augustus, hartje zomer nog wel.

Ik ga als een trein. Verderop zie ik een stadsnaambord. Als ik dichterbij kom, zie ik dat er Taninges op staat. Nu al? Ja hoor, ik ben er al. Niet te geloven. Eigenlijk is dit ritje me enorm meegevallen. Het was wel steil, maar ik had er weinig moeite mee. Mijn conditie is natuurlijk heel wat beter dan in het begin van de vakantie. En misschien heb ik wel gewoon een superdag vandaag. Daar hou ik het maar op.

Nu nog de camping zoeken. Ik vraag het aan een wielrenner die ik tegenkom. Volg me maar, ik moet er ook naar toe, zegt-ie. Ik kom op een gemeentecamping. Het ziet er geweldig uit en er zijn nog genoeg plaatsen vrij. Ik zoek een lekker plekje uit en zet mijn tentje op, verzorg het interieur en ga gelijk proberen om mijn stoeltje te repareren. Tijdens het fietsen kreeg ik daar wel wat ideeën voor. 

Ik zoek het koord op dat ik bij me moet hebben. Na wat gepruts ziet de reparatie er schitterend uit. Lekker, dan kan ik weer zitten. Voorzichtig ga ik het uitproberen en laat me in het stoeltje zakken. Krak. Het houdt nog net geen volle seconde of ik zak er weer door. Ik heb het gevoel dat de hele camping naar me kijkt. Dat is natuurlijk niet zo. Alleen iets verderop zitten twee gasten die er een beetje om moeten lachen. Die groet ik dus niet meer. Eigen schuld. Het zijn trouwens twee rare griebels. 

Terug naar het stoeltje. Ik ga het opnieuw proberen. Nu met tie rips. Na tien minuten is de klus geklaard. En voor elkaar. Het stoeltje zit weer perfect. Ik mag met recht trots zijn op het resultaat. En dat ben ik dan ook. Eens even kijken of die twee rare griebels nog wat te lachen hebben. Met een uitgestreken gezicht draai ik mijn hoofd naar ze toe. Weg. Ze zijn weg! Jammer, want ik had nu hun kop wel eens willen zien. 

Onderweg naar de camping passeerde ik een grote Franse supermarkt. Ik heb nog zat energie dus scheur ik er naar toe om boodschappen te doen. Voor vanavond neem ik weer cassoulet. Ik stel me zo voor dat ik er dan heerlijk van geniet in mijn stoeltje, terwijl ik vanuit mijn ooghoeken die twee griebels zie die met een lang gezicht achter een bord niet naar binnen te krijgen macaroni met tonijn zitten. Jawel, eten moet een feestje zijn en deze voorpret nemen ze me alvast niet meer af. Sterker, ik neem er ook nog een lekker flesje wijn bij. 

Terug op de camping ga ik eerst koffie zetten. Zelfs dat lijkt beter te smaken in mijn gerepareerde stoeltje. Wat heb ik het toch weer goed vandaag.