Even een stukje cultuur

Als ik de volgende morgen uit mijn tent kruip, wordt ik vriendelijk begroet door mijn Duitse buurman. Hij vraagt of ik koffie wil. Echte koffie! Graag natuurlijk. We raken in gesprek. Hij is alleen met de motor. Een bloedmooie spiksplinternieuwe Triumph. Hij heeft hem pas en wilde er gelijk mee op vakantie. Zijn gezin vond het oké. Het is Sardinië geworden. En nu zit ik dus koffie met hem te drinken. Hij heet Peter en is ongeveer 45 jaar.

Ik vraag of hij misschien een restaurantje weet waar ze echt Sardisch koken. De Sardische keuken is namelijk heel speciaal. Het heeft een eigen ontwikkeling meegemaakt. Peter weet het niet en roept Mario, een medewerker van de camping die toevallig net langskomt. Die vertelt dat er in dit stadje eigenlijk alleen maar toeristische restaurantjes zijn. Dat zijn er trouwens heel veel. Voor de echte, typische Sardische keuken moeten we in de bergen zijn. Daar zit een agro-toeristisch bedrijf waar we terecht kunnen. 
Toen het toerisme in Sardinië op gang kwam, waren er nogal wat agrarische bedrijven die een graantje van die ontwikkeling wilden meepikken. Een beetje zoals kamperen bij de boer, maar dan anders. Veel bieden bed & breakfast, bij andere worden hotelkamers aangeboden, bij de meeste kun je eten. Om zich te onderscheiden van de doorsnee toeristenrestaurantjes koken deze agro-toeristische bedrijven op de typisch Sardische wijze.
Zowel Peter als ik hebben wel zin om deze keuken eens mee te maken en we vragen Mario om voor ons te reserveren. Hij telefoneert direct. Hij praat heel snel terwijl hij gebaren maakt zoals alleen Italianen kunnen. Er is geen ruk van te verstaan door ons.
Er is vanavond een tafeltje voor ons. Het maakt niet uit hoe laat we komen, want ze koken toch de hele avond door, zegt Mario. Verder drukt hij ons op het hart, dat als we ons daar aanmelden we moeten zeggen dat Patata voor ons heeft gereserveerd. Later blijkt dat Patata de bijnaam van Mario is. Veel Sardijnen hebben overigens een bijnaam.
Zo, dat is geregeld. Peter en ik besluiten er om 8 uur te gaan eten. Alleen weten we nog niet hoe we er kunnen komen. Het is veel te ver om te lopen. Met de motor gaat ook niet, want die is eenpersoons en een taxi rijdt er in deze tijd van het jaar nog niet. Dat kon nog weleens lastig worden.
Via via weet Peter vervoer te regelen. Een enorme grote bak met zwarte ramen van de AirPort-service brengt en haalt ons.
Hij rijdt ons tot voor de voordeur van het eetgedeelte van de Agro-turistico. Het blijkt een behoorlijk groot restaurant met wel 20 mooi gedekte tafels. Het zit knap vol met eters.
We stappen uit en gaan het restaurant binnen. Het is doodstil. De gasten denken vast dat de maffia komt binnenstappen. Het blijft stil totdat we plaatsgenomen hebben aan het door Patata gereserveerde tafeltje. Langzaam komen de gesprekken weer op gang en niet lang daarna is er een gezellig geroezemoes dat verder de hele avond aanhoudt.
Overigens is er geen menukaart. We zien echter al snel wat we gaan eten. Een jonge vrouw van de bediening komt eraan. Daar komt het voorgerecht, denken we. Maar ze zet drie schalen eten en een karaf wijn neer. Is dit soms het hele diner? Beetje gek, want er staat een stapeltje van drie borden voor ons. Daar is ze weer. Opnieuw met een schaal eten. Heerlijke hapjes om te zien.
Het blijkt wel de eerste gang te zijn, de zogenoemde anti pasta. Het bestaat ondermeer uit luchtgedroogde salami, diverse soorten schapenkaas, gerookte ham, gezouten ham, olijven en diverse vleeshapjes.
Een vrouw die aan een ander tafeltje zit, heeft zich geheel omgedraaid en zit met ogen op steeltjes en een open mond te kijken wat wij op tafel krijgen. Peter groet haar. Daarop zegt de vrouw dat wij heel andere dingen krijgen dan wat zij hadden. Ach, we laten ons verrassen, is Peter’s reactie.
Na deze eerste gang volgt de volgende. Het eerste bord wordt weggehaald en weer worden er wat schalen neergezet. Dit blijkt wel het voorgerecht te zijn. Heerlijke huisgemaakte ravioli met spinazie en schapenkaas met daarbij olijven met weer een sortering aan de heerlijkste schapenkaasjes. Opnieuw zit de buurvrouw achterstevoren met haar ogen op steeltjes.
Nu volgt de secondo plato (of zoiets). Gehakte en geroosterde schapenvlees met knoflook en uien begeleid door fagioli, een gerecht gemaakt van een soort erwtjes. Dit ter voorbereiding op de klapper van de avond: het hoofdgerecht 
We hadden met de taxichauffeur afgesproken dat hij ons om 10 uur zou ophalen. We merken al snel dat we dat niet gaan redden. Daarom even met hem gebeld of het half 11 kon worden. Geen probleem. Dus bestellen we er nog een karafje in bij. Wijn van Sardinië van excellente kwaliteit met de mooie eigenschap, dat hoe meer je er van drinkt, hoe lekkerder dat ie wordt.
Het hoofdgerecht bestaat uit twee soorten varkensvlees van de grill. Ruwe stukken met delen van het karkas er nog in. Er zitten gebakken aardappeltjes bij en nog twee bijgerechten. Het is zo lekker dat we het toch maar op eten, waarna de serveerster vraagt of het nagerecht, dolci, kan doorkomen. Het is echter al vijf voor half 11. De chauffeur kan ieder moment komen, dus we weigeren vriendelijk. En de koffie met likeur dan? Ook die moeten we helaas afslaan.
Patata had het toch maar prima voor ons geregeld. Peter en ik hebben beide het idee dat we bijna alles van de Sardische keuken hebben geproefd. Het zijn stuk voor stuk eerlijke gerechten waarvan de smaak van het hoofdingredient optimaal tot zijn recht komt. Er wordt weinig zout en kruiden gebruikt. Wel wat knoflook, maar toch echt niet overdadig.
Wat verder opvalt, is dat er op de tafeltjes geen peper, zout, olie en azijn staat. Hoeft ook niet. Zoals het uit de keuken komt is het perfect van smaak. 
Ze hebben hier een geweldige eetcultuur. Het is een eerlijke, culinaire boerenkeuken. Ik vrees dat ik het in deze vakantie nogmaals moet ondergaan.

Nu ik de smaak van cultuur eenmaal te pakken heb, volgt er morgen nog een cultureel onderwerp. Niet afhaken hoor.