Wat vooraf ging

Een paar maanden geleden heb ik mijn vliegticket naar Sardinië geregeld. Ik heb toen gelijk mijn fiets en ook nog 20 kilo ruimbagage (voor mijn kampeeruitrusting enz.) geboekt.
Voor het eerst van mijn leven ga ik per vliegtuig met mijn fiets, kampeeruitrusting en alles wat daar nog bijkomt. Best spannend. Ik heb namelijk de nodige berichten gelezen over fietsen die beschadigd of zelfs gebroken op de plaats van bestemming aankwamen. Dat moet mij dus niet gebeuren.
Van de fietsenmaker bij mij op de hoek heb ik een fietsdoos gekregen. Wel een hele grote. Van een elektrische herenrijwiel met een giga groot frame. Daar zwemt mijn fietsie in. Ik wil dat ie goed overkomt. Daarom heb ik de doos verkleind zodat ie er precies en stabiel in past. Een rot klus, maar het mag gezegd: goed gelukt. 
Die enorm grote doos is dus wel kleiner geworden, maar nog altijd 1 meter hoog en 1,70 breed. Dat zie je niet zomaar over het hoofd. Hoe zal dat straks op Schiphol gaan? En hoe moet het op Sardinië? Daar kan ik me dan verschrikkelijk druk over maken. Kan er niets aan doen. Ik heb in mijn leven al heel wat grotere problemen overwonnen, maar dat gelul met die doos kan ik maar niet uit mijn hoofd krijgen.

Dat ik al zo lang geleden mijn vliegticket heb geboekt, is wel een beetje een uitzondering. Bij mij gebeurt het meeste op het laatste moment. Dan ben ik namelijk op mijn best. Het inpakken gebeurde dus ook op het allerlaatste moment. Ik moet toegeven dat ik de dagen daarvoor de bagage al bij elkaar had gezocht en dat ik bij een webshop een flightbag had aangeschaft. Een knalrode. Die flightbag is een grote zak van sterk materiaal waarin mijn fietstassen kunnen worden gestopt. Ze blijven dan lekker bij elkaar. Dat is een advies van andere wereldreizigers. Wie ben ik om dat in de wind te slaan. Mij zal niets gebeuren. Sterker nog: ik heb een speciaal weegapparaatje aangeschaft zodat alles van tevoren kan worden gewogen. Deze jongen zal niet voor verrassingen komen te staan bij de incheckbalie op Schiphol. Die fietsdoos geeft al hoofdpijn genoeg.

Op woensdagmorgen vier uur moest ik al op Schiphol zijn. De dinsdag daarvoor was het dus wel hoog tijd om in te pakken. Het stuur moet van de fiets af. Lastig in verband met de elektronica. Maar het lukt. Ik zet hem aan het frame vast. Veel bolletjesplastic ertussen, want er moet natuurlijk niets beschadigen. Ook de pedaaltjes moeten eraf. Deze worden ook in bolletjesplastic vastgezet op de bagagedrager. De fiets gaat in de doos. Hij past precies. Hij staat heel stabiel. Nog even dichtplakken met ducttape en hier kan echt niets meer mee gebeuren. Anders eet ik mijn hoed op.

De overige bagage gaf meer problemen. Ik had het grootste deel al de voorgaande dagen bij elkaar gezocht. Vandaag, dinsdag, moet het in de fietstassen worden gedaan. En jawel, het past prachtig. Het kan nu in de mooie rode flightbag. Eerst nog even wegen. Shit. Wat is dat nou? Ik kom uit op 53 kilo. Dat is een probleem. Ik mag 20 kilo als ruimbagage meenemen en 10 kilo als handbagage. Wat een drama. Vorige keer was het toch zo rond de twintig kilo wat ik bij me had. Ik had geluk. Ik moest nog via de pc inchecken. Dat gaf me ook de mogelijkheid om 20 kilo extra ruimbagage bij te boeken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb dan wel 3 kilo teveel, maandag los ik wel op.
Een ander probleem is echter dat een pakket niet zwaarder mag wegen dan 32 kilo. Anders wordt het door de vliegmaatschappijen geweigerd. Er moest dus met spoed een flightbag bij komen. Snel naar Bever. Gelukkig heeft die ze in voorraad. Uiteraard tegen Beverprijzen. Een stuk armer ijl ik me weer naar huis.
Daar aangekomen haal ik eerst wat spullen uit mijn bagage. Gereedschap, de helft van mijn filmspullen, een handdoek, enz. . Nogmaals wegen. Nog te zwaar. Ik wordt er een beetje gek van. Het kan gewoonweg niet kloppen. In het verleden had ik ongeveer 20 kilo bij me. Nu heb ik er een e-reader en een mp3-spelertje bij. Dat kan echt niet zo’n groot verschil geven. Trouwens 50 kilo bagage en mijn overgewicht kan mijn fiets niet eens dragen. Dat miraculeuze weegapparaatje neemt mij waarschijnlijk in de maling. Daarom bel ik Peter (van Ida). Hij heeft een weegschaal. Daar wegen we al mijn bagage mee. Schiet me maar lek. Alles bij elkaar 19 kilo. Alles kan dus gewoon in mijn knalrode flightbag. Weet je iemand die nog een flightbag nodig heeft. Ik heb een ongebruikte. Zwart. Van Bever. Hij of zij krijgt er een gratis weegapparaatje bij.

Om half drie s’nachts gaat mijn deurbel. Peter (van Ida). Hij brengt me naar Schiphol. Dat gaart probleemloos. De bagage en de fietsdoos wordt op een bagagewagentje gezet. Totale breedte 1,70 meter. We sluiten aan in de enorme rij mensen die ook gezellig komen inchecken. De rij wordt door dranghekken steeds smaller en wij dreigen met onze bagagewagen klem te raken. Een grondstewardess schiet te hulp. Zij verwijdert een deel van het dranghek zodat we uit de rij kunnen. Een mooi moment voor Peter om afscheid te nemen.
Bij de incheckbalie kan ik mijn bagage achterlaten. De fietsdoos wordt gelabeld. Die moet ik verderop afleveren bij Bijzondere Bagage. De man die mijn fiets in ontvangst vraagt verbaasd of mijn fiets inderdaad naar China moet. Toen hij mijn gezicht zag zei hij snel dat het een grapje was.

De vlucht naar Olbia verliep zonder problemen. Op het vliegveld moest ik wel lang op mijn bagage wachten. Toen ik mijn flightbag had, kon ik naar de afdeling Bijzondere Bagage. Mijn fiets stond al op de gang. De doos was helemaal geblutst. Het leek wel of ie dubbelgevouwen was geweest. Dat heb ik weer. Snel bekijken wat de schade is.
Aan een medewerker van het vliegveld vraag ik waar ik mijn fiets weer in elkaar kan zetten. Hij stuurt me naar buiten. Dan moet ik rechtsaf. En vlak bij de muziekwinkel is een mooie plek. Nou ja. In de hele buurt blijkt er geen winkel te zijn. Dan maar op straat voor het vliegveld. Bij een paar bankjes haal ik mijn fiets uit de doos. Aardige lakschade, maar technisch is alles nog in orde. 
Nadat ik de fiets weer in elkaar heb gezet en de bagage aan de fiets heb hangen, zit ik nog met die doos. Waar moet ik er mee naar toe? Er komen twee Italiaanse werklieden uit het vliegveld. Ik vraag ze of ze een oplossing voor me hebben. Ik weet niet zeker of ze me verstaan hebben, maar ik begreep van ze dat ik hem maar moest laten staan. Ze liepen hard lachend door en ik fietste met een grijns weg. 
Yes, de vakantie kan beginnen!