Fietsen en wandelen 2016 - dag 18

Ik kan de telefoon niet meer opladen. Dat is vervelend, want ik wil voor noodgevallen bereikbaar blijven. Bij de receptie van de camping vraag ik waar ik de telefoon kan laten repareren of waar ik eventueel een nieuwe kan kopen. Ze verwijzen me naar een mega grote supermarkt met een shop-in-shop-formule. Een van die shops is een telefoonwinkel. Degene die mij helpt doet er een nieuw lader op en hij doet het. Ik blij. In mijn euforie vraag ik gelijk om een kabeltje. Die heeft hij niet. Hij verwijst naar een andere shop. Als iemand het moet hebben is het die wel. Yes, ik ga eindelijk het kabeltje scoren. Mijn dag kan bij voorbaat al niet meer stuk. Klein detail: ze hebben het kabeltje niet. Ze kennen echter wel een winkel waar ik hem wel kan krijgen. Ik ga er direct naar toe. Een hulpvaardige vrouw gaat zoeken in het magazijn. Na ongeveer 10 minuten komt ze terug met de mededeling dat ze het kabeltje wel voor me kan bestellen en dat ze het dan met enkele dagen in huis heeft. Ze bedoelt het goed en is charmant bovendien, maar ik moet haar voorstel helaas afwijzen.

Met geladen telefoon vertrek ik begin van de middag richting Seppois-le-Bas. Het grootste deel rij ik over de wijnroute van de Elzas. Rechtsachter me liggen de bergen van de Vogezen waar ik heel wat leuke dingen heb meegemaakt. Voor me liggen de bergen van de Jura geduldig te wachten tot ze me kunnen verslinden.

Tegen de avond meld ik me op de receptie van de camping. Er is nog zat plek en of ik even € 18,30 wil betalen. Dat is pittig aan de prijs. Ik zeg nog dat ik in mijn eentje ben. Maar dat maakt niet uit. Ze verhuren hier per emplacement. Of je alleen bent of je komt met kinderen, dat maakt hier voor de prijs niet uit. Ik vraag nog wat ik te maken heb met mijn buurman met 12 kinderen. Ha, die vraag is duidelijk te moeilijk voor ze. Er komt alleen maar een stommelend eh, eh uit. Heb ik ze even tuk. En zij mij, want ik betaal toch die € 18,50. Verder is het een prima camping. Met zwembad een animatie voor kinderen en ouderen. De consumpties zijn hier trouwens ook laag geprijsd. Daarom neem ik rond etenstijd een bord patat met en koffie toe. Dat eet ik op het gezellige terras waar tijdens mijn maaltijd een optreden begint van Les Pistoleros.

Voor het geval je Les Pistoleros niet kent, het is een dansgroep bestaande uit 12 niet aantrekkelijke vrouwen. De helft draag een geblokt overhemd, de andere zes een T-shirt met daarop de naam van de groep. Ze hebben wel allemaal een cowboyhoed op. Zo eentje die ik als kind ook graag wilde hebben, maar nooit kreeg. Ze gaan line dansen. Met zijn twaalven gaan ze tegelijk rare pasjes doen. Tegelijk! Waarom? Wat is daar leuk aan? Dat weten ze zelf ook niet, want ze hebben stuk voor stuk een sjagerijnig gezicht. De andere eters op het terras hebben waarschijnlijk helemaal niet in de gaten dat er een dansshow wordt gegeven. Een applaus heb ik in ieder geval niet gehoord. Ook niet van mezelf. 

Nadat ik mijn koffie op heb, ga ik naar mijn tent. Meer Les Pistoleros kan ik niet aan. Ik loop langs de dames die aan het pauzeren zijn en ik zeg goedenavond en bedankt. Een uitzinniger reactie hebben ze waarschijnlijk nooit op een optreden gehad, want ik bespeur bij enkele danseressen een trotse glimlach op het gezicht. 

Onthouden: Les Pistoleros.