Fietsen en wandelen 2016 - dag 19

Vandaag wil ik een aardig stuk Zwitserland in. In mijn routeboekje staat dat ik van Courgenay tot Glovelier beter de trein kan nemen omdat het deel dat hier tussen ligt niet te befietsen is. Als de schrijver dit zegt, neem het dan maar aan. Ik doe dat in ieder geval voor alle zekerheid. Dus in Courgenay op de trein. Ik moet er een kaartje kopen met een automaat. Ook voor de fiets. Het is even uitdokteren hoe dat moet. Het lukt! Helaas werkt de Zwitserse precisie vandaag niet zo goed. De trein heeft bijna een uur vertraging. Dat geeft me ruim de tijd om een gesprek aan te gaan met een Zwitser over het meenemen van een fiets op de trein. Ik vind dat namelijk best wel een beetje spannend onderwerp. Wat mij direct opvalt aan het gesprek, is dat deze Zwitser een nogal hoge en scherpe stem heeeft en dat hij nogal zangerig praat. Later blijkt hij niet de enige te zijn. Het is een Zwitsers ding.

Eindelijk arriveert de trein. Ik kan heel gemakkelijk naar binnen via een deur waarop duidelijk aangegeven is dat ik daar erin moet met de fiets. Er staat al een fiets. De eigenaar zingt me toe dat ik mijn fiets wel tegen de zijne mag plaatsen. Bij het volgende station komt er nog een fietser bij. Die vraagt waar ik naar toe ga. Naar Saint-Brais, zeg ik. Dat is verschrikkelijk stijl, aldus de tenor, en nauwelijks te doen met die bagage. Hij wenst me sterkte en geeft me een theatraal schouderklopje.

Helaas heeft de tenor gelijk. De etappe begint al met een stuk van 12%. Dat heb al eens gefietst, maar dat was maar een paar honderd meter. Nu is het bijna drie kilometer. Ik ga er helemaal op kapot. Van enig herstel lijkt geen sprake. Waar ben ik aan begonnen?  Hier sta ik dan met mijn fiets midden in de Zwitserse bergen. Het gemakkelijkste is om terug te gaan, naar beneden, maar ik wil naar Saint-Brais en dat ligt boven. Nog 18 kilometer fietsen. En alleen maar klimmen. Hoe kom ik er ooit? 

Tijdens een lange rustpauze bestudeer ik het hoogteprofiel van de etappe. Nog 500 meter 12% en dan wordt het minder stijl, maar toch nog altijd tegen het dodelijke aan. Ik besluit om vanaf dat punt steeds een kilometer te fietsen en dan een lange pauze in te lassen. De omgeving zal heus wel mooi zijn. Ik heb er echter helemaal geen oog voor. Wel maak ik foto's zodat ik later nog eens kan zien waar ik gefietst heb.

Na heel veel moeite en heel veel rustpauzes bereik ik eindelijk Saint-Brais. Tot mijn afgrijzen kom ik erachter dat er hier helemaal geen camping is of ander onderkomen. Nada. Volgens een lokale Zwitser is dat wel in het volgende dorp te vinden. Dat is negen kilometer fietsen beluister ik uit zijn lied.  Na negen keer een kilometer fietsen afgewisseld met rustpauzes bereik ik het bedoelde dorp. Waarschijnlijk heb ik de Zwitser niet helemaal goed begrepen. Wel bijna goed. Het dorp is er namelijk wel, maar een of ander onderkomen ontbreekt totaal. Is er zelfs nog nooit geweest. Dus verder naar het volgende dorp.

Onderweg begint mijn water al aardig op te raken. En ik heb nog een aardig end te gaan. Het is inmiddels niet meer zo stijl, maar ik ben op. Hoe ga ik het redden met zo weinig water. Plotseling komt er redding uit Nederland. Tijdens een rustpauze stopt er plotseling een auto met Nederlands kenteken. Uit de auto komen een man, twee vrouwen en twee kindjes. We raken in gesprek. De mensen zijn verbaasd dat ze ergens in donker Zwitserland een Nederlands sprekende fietser tegenkomen. En bijna geen drinken meer? Ze hebben heel veel aan boord. Ik heb mijn bidons kunnen vullen en bovendien nog een flesje vruchtensap gedronken.  Dat lucht op. Na afscheid van elkaar te hebben genomen gaat de reis verder.

Het begint al donker te worden als ik het dorpje Le Bemont binnenrij. Ik zie een jeugdherberg! Ze hebben gelukkig ook nog wel een slaapplaats voor me. Helemaal geweldig. Ik heb niet eens meer de puf om te douchen en wil gelijk naar bed dat ik zelf nog moet opmaken. Voordat mijn oor het kussen raakt, slaap ik al.