Fietsen en wandelen 2016 - dag 12

De afstand die ik vandaag wil rijden is volgens de kaart slechts 41 kilometer. Achteraf blijkt dat ik er 70 kilometer heb gedaan. Bijna 30 kilometer omgereden. Toch is het een dag met een gouden randje.

Ik vertrek voor de zoveelste keer later dan ik van plan ben. Dat inpakken duurt allejezus lang. Ik moet echter de eerste vinden die het ook zo mooi heeft ingepakt. En dat geeft me dan wel weer een tevreden gevoel. Niet voor niets ga ik goed geluimd van start onder een strakblauwe hemel. Na een kort vlak stukje begint het alweer te klimmen. Zoals de schrijver vana het routeboekje al zei: gemene klimmetjes. Dat spreek ik niet tegen. 

Ik vind vanaf het begin al dat mijn fiets nogal zwaar trapt. Ik dacht eerst dat dat te maken had met mijn gebrek aan training. Maar met mijn conditie moet het nu een stuk beter zijn en nog vind ik dat-ie zwaar trapt. Zouden mijn banden soms te zacht zijn? Met mijn kleine handpompje kom ik bijna tot 3 bar. En ik lees nu op de banden dat er maximaal 5 bar in mag. Logisch dat ik steeds aan het stoempen ben. Daar ga ik vandaag verandering in brengen.

In Niderviller zie ik een garage. Ik vraag of ze wat lucht in mijn banden kunnen doen. Ze moeten me teleurstellen, hun pomp past niet op mijn ventielen en een verloopnippel hebben ze ook niet Maar, zegt de garagist, verderop zit een garage voor scooters. Die kunnen vast wel helpen. Ook zijn pomp paste niet. Geen nood, verderop zit een fietsenmaker, word me verteld. Bij de fietsenmaker word ik fantastisch geholpen. Hij pompt de banden op tot 4 bar niet tot 5 in verband met de warmte waardoor de druk automatisch al behoorlijk hoger kan worden. Ik koop nog een verloopnippeltje bij hem, zodat ik later bij iedere garage terecht kan, en stap op. Wat een verschil. Dit rijdt me een partijtje lekker. Ik hoef niet meer te stoempen. Ik heb het idee dat ik me veel stijlvoller voortbeweeg en bovendien met een hogere snelheid.

Na ongeveer 30 kilometer verkeerd te hebben gereden, doordat ik de gps verkeerd had ingesteld, kwam ik weer op de goede route. Even voor Arzviller moet ik rechtsaf een smal bosweggetje in. Tjonge zeg, die is een partij gemeen. Een eind verderop zie ik vier vakantiefietsers hun best doen om naar boven te komen. Het gaat niet hard, zie ik. Ik ga ook niet hard, maar ik ben vandaag van plan een heldendaad te verrichten. Ik ga proberen om ze in te halen. Met mijn harde banden moet dat dan ook nog eens op een stijlvolle manier gebeuren. Zodra ik ze passeer, ga ik ze heel uitbundig groeten, is mijn voornemen.En daar trek ik natuurlijk een heel ontspannen gezicht bij. Wat zullen ze ziek zijn. Ik trap me een ongeluk en kom inderdaad een beetje dichterbij. Ineens maakt de weg een scherpe bocht naara rechts. Ik zie de fietsers niet meer. Nadat ik ook de bocht heb genomen zie ik ze weer. Weer een stukje dichterbij. Ik ga ze te pakken krijgen. De weg maakt een bocht naar links. Weer zijn ze uit mijn zicht verdwenen. Toch doortrappen. Al gauw ga ik ook door de bocht heen en dom op het hoogste punt van de beklimming. Daar staan de vier fietsers te genieten van het uitzicht. Wat een sof. Ik zeg voor de vorm nog wel bonjour. Het antwoord is niet meer  dan een beetje gegorgel. Onbeschaafde lui. Gelukkig vertrekken ze weer snel.

Op dit mooie uitzichtpunt staan twee stenen bankjes. Ik ga zitten om wat te eten en te drinken. Stokbrood met kaas en cola. Dat gaat er wel in. Terwijl ik zit te genieten van mijn eten en van het mooie Vogezenlandschap, hoor ik een fietser aankomen via dat stijle bospad. Het is een uiterst charmante dame in een kek wielerpakje en op een juweel van een fiets. Dat is best wel een zware beklimming, zegt ze terwijl ze afstapt. We raken in gesprek. Ze ziet me eten en daar krijgt ze zelf ook wel trek van. Ze haalt uit haar zadeltasje  een sportmaaltijd. Echt alles in stijl. Waar ik naar toe ga? Saverne, zeg ik. Daar moet zij ook heen, want ze woont daar. Ze biedt aan om me te begeleiden, want ze kent een hele mooie weg daar naartoe. Zij zal dan wel voor rijden. Ik zeg nog: niet te hard hoor, dat kan ik niet met al die bagage. Ze zal er rekening mee houden. 

Ze laat me inderdaad fantastische plekjes zien. Tijdens het fietsen kijkt ze steeds achterom of ik nog wel volg. Ze vraagt ook regelmatig of het nog goed gaat. Het gaat goed, zeg ik dan. In werkelijkheid kan ik haar maar net bijhouden. We gaan zo rond de dertig kilometer per uur. Met mijn bagage is dat wel erg hard. Maar ja, ik wil me niet laten kennen. Met die vier gorgelaars is het al in de soep gelopen. Nu zal ik me toch gaan bewijzen. Dan moet ze niet nog harder gaan dan nu, want dan trek ik het niet meer. Het lukt nu nog omdat ik uit de wind zit. 

Zodra we Saverne hebben bereikt, wordt het tijd om afscheid te nemen. De camping is rechts, en haar woning is links. Terwijl ik iets bijzonder aardigs aan haar wil zeggen, word ik in de rede gevallen. Op een gorgelende manier wordt ons gevraagd waar de camping is. Jawel, de vier vakantiefietsers van het bergweggetje. Tsjechen. Vandaar dat gegorgel. Neemt niet weg dat het met die fietseres erg leuk was.

Tijdens deze etappe ben ik van Lorainne naar de Elzas (beide in de Vogezen) gefietst. Het is hier enorm mooi. De camping in Saverne is om te kamperen niet duur. WiFi wel. Vijf euro per uur. Omdat ik voor dit blog ingelogd moet zijn, wordt me dat een beetje te gek. Ik hoop daarom dat de volgende camping goedkopere WiFi heeft. En dat blijkt zo te zijn zoals je nu wel merkt.