Fietsen en wandelen 2016 - dag 26

De wekker gaat om zeven uur en ik ga er gelijk uit. Vandaag ga ik met de boot van Nyon naar Frankrijk. Dat ligt aan de overkant. Ik heb er echt zin in. Ik ga niet koken. De macaroni met tonijn komt werkelijk mijn oren uit. Ik moet er zelfs niet eens aan denken om het nog eens te moeten eten. Het is bijna net zo afschuwelijk als spruitjes met nootmuskaat. Ik neem nu lekker stokbrood met salami en kaas. Dat bespaart veel tijd, want dan hoef ik ook niet af te wassen. Om die reden maak ik ook geen koffie, maar drink ik melk rechtstreeks uit het pak. Zo ben ik niet alleen lekker efficiënt bezig, maar heb ik ook nog eens een feestmaal. Eigenlijk kan de dag nu al niet meer stuk. Zeker als je in ogenschouw neemt dat ik door al die efficiency-maatregelen vroeger dan vroeg van de camping vertrek.

Om naar Nyon te fietsen hoef ik er alleen maar voor te zorgen dat ik het Meer van Genève aan de linkerkant hou. Makkelijker kan niet. He, wat zie ik daar? Ik zie een wegwijzer van fietsroute 1. Ik weet dat die ook in Nyon uitkomt. Omdat de fietsroutes echt op de mooiste plaatsen komen, neem ik die. Al gauw merk ik dat fietsroute 1 hier tevens de wijnroute is. In de Elzas heb ik ook de wijnroute gevolgd. Dat was al behoorlijk klimmen en dalen, dan hoef ik dus niet uit te leggen hoe het in Zwitserland is. Vanuit de wijngaarden kijk in de diepte op het meer. De combinatie van wijngaarden met daarin kastelen, het meer en de bergen aan de overkant is zo enorm mooi. Als er een hemel bestaat, ziet-ie er zo uit. Ik stop met fietsen om dit beeld helemaal in me op te nemen. Maar wacht even. Ik zit alweer behoorlijk hoog en ik wil ook nog met de boot. Ik rij nog een klein stukje van de route en daal fluitend en met een gelukzalig gevoel af naar het meer.

Al snel bereik ik Nyon en zie bij het binnenrijden gelijk al een soort kiosk waar ik de kaartjes voor de boot moet kopen. Een kaartje voor mij en een kinderkaartje voor mijn fiets waar ik inmiddels al aardig aan gehecht ben. Ik betaal de kaartjes en vraag hoe laat de boot gaat. Twaalf uur zegt de sjagerijn achter het loket. Ik zie op mijn horloge dat het vijf voor twaalf is. Een knap staaltje van hogeschool timing. De boot ligt aan de steiger direct achter de kiosk. Ik hoef helemaal niet te stressen en krijg dus ook geen straf. Jammergenoeg is het geen stoomboot, maar een motorboot. Dat mag de pret niet drukken want hij gaat me naar het punt brengen waarvoor ik de kaartjes heb gekocht: Yvoir, een Frans plaatsje dat me door diverse mensen is getipt omdat het zo mooi moet zijn. De boot vertrekt al gauw met hoge snelheid. Ik zie Nyon snel steeds kleiner worden. Net zo snel komt de overkant dichterbij.

Ik stap uit in Yvoir. Het zal ongetwijfeld een prachtig stadje zijn. Ik word echter helemaal nerveus van de vele toeristen die er lopen. Het lijkt wel een mierennest. Dat ben ik niet meer gewend en bovendien hou ik niet van grote mensenmassa's. Weg hier en wel zo snel mogelijk. Het kan ook snel want ik brand van de energie.   

Ik heb het plan om richting Taninges te gaan. Ik hoef daar vandaag niet aan te komen, maar die kant moet ik uiteindelijk toch op. Eind van de middag hoop ik dan een camping te vinden. Terwijl ik dit denk zie ik al een camping. Dat is een beetje te vroeg. Ik ben nog niet eens moe. Deze gaat het het dus niet worden. Wel het restaurantje dat ik in het volgende dorp tegenkom. Het menu van de dag is geweldig. Ik zit er echt van de genieten. Op mijn gemak kijk ik op de kaart hoe ik verder ga rijden en krijg daarbij direct assistentie van een man en vrouw die beiden ook op de fiets zijn. 

Voor alle duidelijkheid, ik rij al in de Haute Savoie. Haute betekent hoog. Daar is niets aan gelogen. Ik word met mijn neus op de feiten gedrukt. En al gauw rij ik inderdaad tussen de hoge bergen. Het aantal wegen richting Taninges is beperkt. Uiteindelijk moet ik toch de D907 nemen, een weg waar zeer veel autoverkeer is. Nu is het wel zo dat Franse automobilisten rekening houden met fietsers, maar de D907 is niet zo breed. Uitwijken is daarom voor vrachtauto's niet altijd eenvoudig. Soms scheren de vrachtautowielen van anderhalve meter hoog vlak naast me. Ook voel ik vaak de luchtdrukverschillen die door de vrachtauto's worden veroorzaakt. Niet prettig. Aan mijn andere kant heb ik een muurtje dat net tot mijn knie komt. Ik heb maar een klein setje nodig om daar overheen te kukelen. Een vrije val is dan mijn deel, want de afgronden zijn hier ijselijk diep. Ik durf haast niet eens naar beneden te kijken.

Ik heb er inmiddels al meer dan 90 kilometer opzitten. Het wordt tijd voor een camping.  Al gauw kom ik een bord naar Camping de Oase tegen. Daar aangekomen zie ik dat de camping er verlaten bij ligt. Ik zie wel een gebouwtje met daarop Bar de Oase. Ik ga er naar binnen. Het is een donker hok met ongeveer tien dronken mensen. Ik vraag de barman of er gekampeerd kan worden. Nee, gesloten, is zijn antwoord. Twee dronken vrouwen gaan zich ermee bemoeien. Ze hebben in de gaten dat ik een buitenlander ben en beginnen er Engels klinkende woorden uit te braken. Ik begrijp niet wat ze bedoelen en bedank ze voor de informatie. Snel ga ik naar mijn fiets die als het trouwe paard van Zorro op me staat te wachten. Verder over de D907. Na een goed half uur zie ik een groot bord Camping aan de kant van de weg. Het bord wijst me linksaf een smal weggetje op. Een gemeen weggetje wel te verstaan. Een auto en een fiets kunnen elkaar niet passeren. Ik moet omhoog. Het is retesteil. Ik red het net, maar alles kraakt aan me. Na ongeveer een kwartier komt er een auto achter me. Ik ga niet voor hem stoppen zodat-ie me voorbij kan. Dan kom ik nooit meer op gang. Wat zal die automobilist balen. Ha, daar komt een zijweggetje naar links. Als ik daar een beetje insteek, kan de auto me voorbij. Terwijl ik dat doe, hoop ik dat de die auto niet linksaf moet want dan ben ik alsnog de klos. Nee, hij passeert en gaat rechtdoor. Ik kan gelukkig doorfietsen. Niet snel natuurlijk, maar ik kom er uiteindelijk wel.

Het is een beetje rare camping. Ze doen voornamelijk in huisjes. Er zijn wel wat weitjes voor tentkampeerders. Het lijken echt van die sappige Alpenweitjes met rondom hoge bergen. Daarboven een strakblauwe lucht. Er staat een tentje. Ik zet als eerste mijn stoeltje in elkaar en neem alle tijd om van het panorama te genieten. Ik zie bergen waarvan de toppen niet begroeid zijn. Hier en daar zie ik een plukje sneeuw. Op de camping is geen winkeltje. Eigenlijk is hier niets behalve prachtvolle schoonheid. Gek dat er nauwelijks tentkampeerders zijn op dit misschien wel mooiste plekje van de wereld.

Omdat er geen winkeltje is moet ik mijn avondmaal met het restant stokbrood, salami en kaas doen. Ik red het wel daarmee. Morgen ga ik boodschappen doen. Vandaag lukt het niet meer.